"yol"

 „yol“ hikayesini kendi yazıyor. Sen ne kurgularsan kurgula , o bildiğini okuyor. Aynı rotadan defalarca gitsende her seferinde başka bir hikayeye çıkıyor.

SarHoş

özlemek garip.. böyle yazmak kadar garip en az.. kış uykusundan uyanmış gibiyim.. sanki durmuş zaman ve ben yatmışım uykuya, kafam durmuş. beynim çalışmıyormuş. ve şimdi yeni yeni uyanırken bu uykudan, uyuşmuş bedenimle zihnim doğan güneşe uyum sağlamaya çalışıyor.. o uykunun alışkanlığıyla güneşin sıcaklığı karışıyor ruhumda.. yazıyorum gelişine.. kafam güzel uzun zamandır olduğu gibi.. gözyaşlarım kahkahalarıma karışıyor.. herşey girdi birbirine..
gözlemek
özlemek
ve emek...

-TüketMe-

Herşey geçiyor hayatta.. yaşıyoruz ve daha çok tüketiyoruz; bu esnada üretmek pek yaptığımız bi eylem değil..
seviyoruz mesela.. en çok da o zaman tüketiyoruz galiba..çünkü bizlere herşeye yaptığımız gibi sevgiyide tüketerek yaşamamız öğretilmiş..
yoo hayır suçu sisteme atmıyorum. kapitalist düzen bizi böyle yaptı diye başlamayacağım anlatmaya.. ama sizde biliyorsunuz biraz da bu yüzden böyleyiz.
hal böle olunca insan, onu insan yapan en önemli özelliğini kaybedince de olanlar oluyor işte. çevresindeki herşeyi ve doğal olarak kendisini de tüketiyor.
işte bu yüzden istiyoruz yanımızda birilerini ona yaslanmak sen tükendiğinde onu tüketmek için.. herşey başa sarıyor sonra.. oysa ne güzel olurdu beraber üretsek.
sevmek fiilini anlasak. sevmekten türesek sevgili olsak.
olsun..
sevmek tükendi ya buluruz nasıl olsa tüketicek başka bi eylem..